new course at IIM

shencottah the lovely place

திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் தென்கோடியில் கேரள எல்லையில் அமைந்த, இயற்கை அழகின் எழில் சார்ந்த நகரம் செங்கோட்டை ஆகும்.

கேரளத்திலிருந்து 52 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழகத்தோடு இணைக்கப்பட்டது. சுமார் 800 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த
பகுதியை "நல்லூர் ராஜா" என்பவர் ஆண்டு வந்ததாக வரலாறு கூறுகிறது. இவ்வூரின் மேற்கு பகுதியிலுள்ள நல்லூர்கால் பகுதியில் கோட்டை அமைத்து மகாதேவர் கோயில், அதையொட்டிய அரண்மனை தீர்த்தகுளம், சுற்றியுள்ள கோட்டை போன்றவற்றை காலம் சிதைத்த அடையாளங்களாக இன்றும் காணலாம். அக்கோட்டைதான் செங்கோட்டை என அழைக்கப்பட்டதாக தெரிகிறது.

மேலும் செங்கோட்டை பல மகான்கள் அவதரித்த பூமியாகும். இங்கு நகரை சுற்றி ஏராளமான மகான்களின் ஜீவசமாதிகள் நிறைந்திருப்பதை காணலாம். இங்கு சிவனடியார்கள் அதிகமாக இருந்ததால் சிவன் கோட்டை என்ற பெயரும் இருந்தது. காலப்போக்கில் சிவன்கோட்டை மருவி செங்கோட்டை என்ற பெயர் வந்ததாக வரலாறு கூறுகிறது.

பல ஆண்டு காலமாக கேரளத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த இந்த நகரம் அன்று திருவாங்கூர் மன்னர்களின் தனிக்கவனத்தை ஈர்த்தது. இந்நகரை சுற்றி 28 குளங்கள் உள்ளன. முன்பு கேரளாவோடு இருந்தபோது யாராவது திருவாங்கூர் மகாராஜாவை சந்திக்க சென்றால் தச்சன்குளம் தண்ணீர் புன்னை மரத்தை தொட்டு விட்டதா என்றுதான் முதலில் கேட்பாராம் . தச்சன்குளம் நிரம்பினால் முப்போகம் விளைவது உறுதி என்பது மகாராஜாவுக்கு தெரியுமாம்.

மேற்கு தொடர்ச்சி மலைக்கு மிக அருகில் உள்ள மிக சிறிய நகரம் செங்கோட்டை. 1956ம் ஆண்டு வரை கேரள எல்லைக்குட்பட்டிருந்தது. திருவிதாங்கூர் கொச்சி சமஸ்தானத்திலிருந்து பிரிந்து 1-11-1956ல் தமிழ்நாட்டுடன் இணைந்தது. இவ்வூர் தாலுகா அந்தஸ்து பெற்ற ஊராகும்.

இவ்வூரின் நுழைவு பகுதியில் ஒரு வளைவு அமைக்கபபட்டுள்ளது. அந்த வளைவின் இருபுறங்களிலும் இருகற்சிலைகள் 5 அடி உயரத்தில் அன்றைய திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் சார்பில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. அதில் இன்னும் சங்குவடிவம் மேல்பகுதியில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

துவாரபாலகர் சிலை:
வடபுறம் துவர பாலகர் சிலை வலது கரத்தின் ஒரு விரலை காட்டியபடி இடதுகரத்தின் மடக்கி மூடிவைத்தபடியும் உள்ளது. இச்சிலை குறித்து செங்கோட்டையில் சிற்பகலை கூடம் நடத்தி வரும் சிற்பி மணி ஆசாரி கூறுகையில், துவாரபாலகர் சிலைகள் பெரிய ஆலயங்களில் மூலஸ்தானத்திற்கு செல்லும் வாயிலில் வைக்கப்பட்டிருக்கும்.

அந்த சிலை போல் செங்கோட்டை நகர நுழைவு பகுதியில் வைக்கப்பட்டதின் நோக்கம் அன்றைய திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் ஆன்மீக பூமியாக விளங்கியது. அதன் நுழைவு பகுதியாக செங்கோட்டை இருந்ததால் ஊரின் நுழைவு பகுதியில் துவார பாலகர் சிலைகள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இதில் உள்ள இரு சிலைகளுக்கு இரண்டு கதைகள் உண்டு.

ஊருக்குள் நுழையும்போது வலப்பக்கம் அமைந்துள்ள சிலை ஒருவிரலை காட்டியபடியும், மற்றொரு கரம் மடித்து வைத்தும் இருக்கிறது. இவ்வூருக்குள் நுழையும் நீங்கள் ஒரே நிலைப்பாட்டோடும், வேறு சிந்தனையின்றி மனதை அலைபாயவிடாமல் எண்ணங்களை அடக்கி அமைதியாக உள்ளே வாருங்கள், உங்களது பிரச்சனையை நான் தீர்க்கிறேன் என்றும், இடதுபுறம் அமைக்கப்பட்டுள்ள சிலை இறைவனை நம்பி இவ்வூர் வந்தவர்கள் மனபாரம் அகற்றி வெளியேறுங்கள் என்ற தத்துவத்தை விளக்கும் விதமாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்தியாவில் இதுபோன்று எனக்கு தெரிய எந்த ஊரிலும் ஊரின் நுழைவு பகுதியில் இதுபோன்ற சிலைகள் அமைக்கப்படவில்லை. மாற்றாக வேறு சாமி சிலைகள் தான் காவல் தெய்வங்களாக வடிவமைத்து வைத்துள்ளனர் என்றார்.

செங்கோட்டை என்றழைக்கப்படும் அன்றைய சிவன்கோட்டையில் நுழைவிலேயே பழமைவாய்ந்த ஏராளமான ஆலயங்கள் அமைந்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

vengayasambar

This could be a repeat, but certainly mouth watering.

Vatha Kuzhambhu and Vengaya Sambar, demonstrate the Tamil Brahmin's culinary skill at its sharpest best. Vatha Kuzhambu and Vengaya sambar, like Sehwag and Sachin, would always dominate the scene and that is the reason perhaps they are not served on plantain leaves in marital lunches. Any other sambar, needs the support of a thayir pacchadi, avial, olan, paruppu usili and kara-kari, to survive the lunch. Remove the support of the various vegetables save one and sambar would surrender at once - a roaring lion, only when there is a retinue around. Not Vengaya Sambar. It can stand its ground in testing time. When Vengaya Sambar is around, like one's own wife, who would glance at Avial or pacchadi, mere coquettes, though they may have inviting looks? "In small things we just beauty see, In short measure, life may perfect be", says Shakespeare in one of his sonnets, underlying the fact that it is the small vengayam that we are talking about. In Travancore, small vengayam is called ulli or Eerulli. The larger one doesn't deserve a treatise to write about. Vatha Kuzhambu and Vengaya Sambar can conquer the world with the help of a single vegetable to play a subordinate role, as Kapil Dev played that world conquering game, with Syed Kirmani at the other end. When Concerns in Mumbai served Vengaya Sambar with Potato kara-kari on Thursdays, a serpentine queue with saliva oozing out, would wait for hours. If no vegetable is available, Vatha Kuzhambu can still hold its sway with the help of a roasted appalam. Sorry my Palakkad brothers and sisters.  Our pappadam cannot measure upto the expectations of Vatha Kuzhambu. They are not made for each other. It is always ensnared by the amorous advances of appalam. I prepared only vetta kuzhambhu and chutta appalam today, a Thanjavur Mami, would murmur in humility, oblivious of the fact that the aroma from her kitchen has already reached eight houses ahead in her Agraharam. Chutta appalam, like chundaikai  or karela, can also immerse in Vatha kuzhambhu, reiterating the fact that it is part of the household and not a mere catalytic agent. And yet, we deny them their legitimate place in marriage lunches; instead we relegate them to the light dinner on the marriage day when all the ceremonies are over and only a few are around. Why treat your best batsmen as tailenders? Is it because all other vegetables have ganged up to isolate Vatha Kuzhambhu and Vengaya Sambar, so that they too are noticed? Would it be a blasphemy if we serve Vatha Kuzhambhu and Vengaya Sambar in saddhies of Sasta preetis, instead of several vegetables and varieties of payasams? After all payasams were dictated by palate and not prescribed by Shastras. Idli and Mulagapodi are always made for each other. And yet, Chutney and Vengaya Sambar are not looked upon as the 'the other woman'. What more, Vengaya Sambar can also lend legitimacy to Idli and dosai and take them to dizzy heights. if Vengaya Sambar and Potato Karakari is unparalleled, Koorkai, Chenai and Banana also go well with it. It does not need varieties of vegetables or pathnis as it strictly follows Lord Sriram. It chooses one and remains loyal. However, Vatha Kuzhambhu is too strong a personality to entertain Idli and Dosai. It prefers to stand alone or mingle with a few lesser mortals. It is a little complex personality and yet has popular appeal. One needs the arbitrating skills of a Solomon Papaiah to decide whether Vengaya Sambar emerges out better when prepared with Sambar Powder or ground coconut and other ingredients. To put in Brahminical tamil, whether Podi potta sambar scores over arachuvitta sambar, if Vengayam is the main ingredient?  I am for one, is a protagonist of vengaya sambar, prepared with sambar powder. The vengayam here is endowed with a rare ability, as the overcast sky does to a swing bowler. When ground coconut is used, the sharpness of Vengayam is bludgeoned as the effectiveness of a pace bowler is, in a flat wicket. Fortunately, Vatha Kuzhambhu does not face such a threat from coconut. I may be torn into pieces by some of the well known professional cooks or Mamas and Mamis from Palakkad for this sacrilegious statement. It is availability that dictates the ingredients and develop the taste. One major area where Vatha Kuzhambhu differs from its brother Vengaya Sambar is in longevity. As some of its ingredients are basically preservatives, Vatha Kuzhambhu is blessed with a longer shelf life. Vengaya sambar suffers from Balarishtams if not alpa-ayusu. Vengaya Sambar, as the very name suggests, leans on good quality small onions, for survival. Vatha Kuzhambhu does not need such singular support. It needs varieties of ingredients and deft handling which is available aplenty in Thanjur and Trichi. ( yours truly is a poor soul from Travancore). It is not Sandhya Vandhanam or various other rituals that  bench mark brahminical eminence. Ability to prepare, enjoy and evaluate quality Vetta Kuzhambhu and Vengaya Sambar that marks brahminical endowments. Let young mothers and fathers dissuade their children from Pav Bhaji and Pani poori and instead eulogise them, if they show proclivity towards Vengaya Sambar and Vatha Kuzhambhu. And finally, let me make a Marxian appeal. Brahminical youth, unite! You have nothing to lose except polluted and contaminated pav bhajis and pani poories and a world with Vatha Kuzhambhu and Vengaya Sambar to gain.

to know

the glass temple

courtallam falls